Nie podobało mi się. Historia Eddie została sprowadzona do klasycznego i wytartego przez kino przypadku "poor little rich girl". Czyli problemy rodzinne (och ten zły papa-kazirodca!) doprowadziły na dno tak słodką i uroczą istotkę. Och. I NIC więcej..! Psychologia jak z podręcznika dla matołów. Jak z pasma wieczornych dramatów klasy B na TVN dla gospodyń domowych.
Narkotyki, "gwiazdorstwo", ten sam schemat co juz po raz n-ty, tyle że tym razem są to lata 60te w Nowym Jorku i boski Andy Warhol. Kariera, sława, sex, drugs & rock'n'roll to bardzo NISZCZĄCE, ZŁE acz FASCYNUJĄCE połączenie, o czym reżyserzy nie dają zapomnieć. Także pamiętajcie, dzieci.
Film o podobnej tematyce - "Velvet Goldmine" - o ile jest lepszy! O niebo więcej prezentuje niz proste moralizatorstwo, śliczny buziak Sienny (która jak dla mnie aktorką jest kiepską, tyle że urody nieprzeciętnej) i marnie przedstawiona atmosfera wokół Andy'ego.
Ten film to prosta bajeczka o ślicznej, biednej panience, tak uroczo zagubionej, zrujnowanej przez narkotyki i ciagłą zabawę. NUDA! Po raz kolejny się nie chce oglądać tego samego schematu wzlotu i upadku. Do przewidzenia każda kolejna minuta filmu. Pff.
Nie wiem czy faktycznie historia Eddie powinna być tak spłycona, tak jednopłaszczyznowa, dosłowna, prosta. Schematyczna.
Film dla dzieciaków zafascynowanych latami 60tymi, Velvet Underground i psychodeliczną atmosferką wokół Warhola i jego wytwórni. Taki poszatkowany teledysk z modą tamtych lat i górnolotnymi dialogami o egzystencjalnym NICZYM.
Bullshit, nie warto.